Foto's Waihe'e Lo'i en North Shore

Taro! Onderaan deze plant hangt dus de knol waar poi van gemaakt wordt.
De keuken waar de lunch gemaakt werd. Rechts zit uncle Rick, Ulla's man.
Taro tot poi stampen (dit ben ik niet trouwens ;)).

Golfje met een surfer.
Surfdude voor de dames (sorry, verder inzoomen kon niet).
Cabin van de Plantation Village Hostel waar we sliepen.
Daar ergens wordt 'Lost' opgenomen. Als je goed kijkt zie je de (palm)bomen aan de voet van de helling, langs het water.

Veel eten en de North Shore

Hey allemaal!

Bedankt voor de berichtjes, ben blij dat jullie de foto's mooi vinden. Vind ze zelf ook wel goed gelukt, haha! Straks volgen er nog foto's van afgelopen week en het weekend. Dat hoop ik in ieder geval, weet nog niet hoe goed deze computer op m'n camera reageert. Dat zullen we straks eens uitproberen.
Ik ben ook blij dat ik jullie op deze manier iets kan leren over Hawai'i, doe ik toch nog iets nuttigs als ik achter de computer zit! En de mensen hier vinden het ook heel gaaf dat wij uit Nederland komen en dat we dan daar kunnen vertellen over de soevereiniteitsbeweging (mocht je galgje spelen vanavond: mooi woord). Een aantal mensen hier zijn in Den Haag geweest, naar de Wereldrechtbank (of iets dergelijks), dus dan vinden ze het wel ruig dat wij uit Nederland komen.
Harald en Perpi: bedankt voor de tips over de computer. Ik zit nu achter een computer waar wel Word op staat, maar hier valt internet nooit uit (even afkloppen...) dus dan hoef ik weer niet te saven. Lé, ik denk niet dat ik een boek ga beginnen, dat kost me teveel tijd :). Maar tof dat iedereen het zo leuk vindt om te lezen!
Marleen: ik heb Keanu niet in de lucht zien hangen en daar ben ik wel blij om, gezien zijn omvang enzo. Het zou wat zijn als ie ineens naar beneden zou komen vallen.
Mam, Ulla is wel oma, maar Keahi is niet haar 'eigen' kleinkind. Ze is namelijk Rick's derde vrouw en ze is geloof ik 42 ofzo. Keahi is het kindje van haar stiefzoon, die 21 is. Ja, mensen worden hier heel jong papa/mama. Onder de Hawaiianen in ieder geval. Oh, en iedereen heet Uncle en Auntie hier. Ik ben ook al gepromoveerd tot Auntie Eefje, voor Keahi.
Oh, en ook nog bedankt voor de updates over het schaatsen! Gisteren heb ik een uur de Spelen gezien, maar dan de Super-G, kunstschaatsen en ijsdansen. Geen Nederlandse activeiten dus. Misschien dat ik vanavond tijdens het eten iets meekrijg van de 1500 meter, want daar doet Chad Hedrick (of hoe je het ook schrijft) aan mee, dus daar hebben ze dan wel weer interesse in hier. Wat wel heel erg grappig was is dat er een artikel in de Honolulu Advertiser stond over...Marianne Timmer! Jeuj! Dus ik wist al dat ze goud had gehaald. Er staat ook een hele blije foto bij, dat ze heel hard en verbaasd aan het juichen is :). En de krant heeft haar gisteren uitgeroepen tot sportster van de dag, toen was ik natuurlijk helemaal trots! Volgens mij heeft de rest van de mensen hier er niks van meegekregen, maar desondanks had ik toch een beetje m'n eigen feestje!
En nog een dingetje: Niki en ik zijn er achter gekomen dat Candice, de vrouw met de obsessie voor het Engelse koningshuis, ook aan de 'ice' verslaafd was. Dus dat verklaart haar intelligentieniveau en de rare dingen die ze deed, bijvoorbeeld 's nachts over straat rondlopen. Ze is ongeveer 10 dagen geleden uit het hostel gezet, waarom weet ik niet. Maar nu blijkt ook dat ze heel veel spullen uit winkels heeft gestolen. Waarschijnlijk was zij dus onze 'voedseldief'. Toch wel een beetje triest, zo'n verhaal. Nu hebben jullie dus een beetje een idee wat die drug, ice, met iemand doet. En zij zat volgens mij nog maar in een beginnersfase...

Ok, nu de leuke dingen! Ik heb echt weer heel veel beleefd sinds vorige week maandag, dus pak er een gemakkelijke stoel bij ofzo :).
Dinsdag begon niet zo heel goed, want de Zweedse meneer Ulf had de tijd van een lezing verkeerd aan ons doorgegeven. Kwamen we netjes om 11:00 uur op de afgesproken plaats aan (ik doe nog niet aan 'Hawaiian time'), ronde de meneer die de lezing gaf net af. Wij snapten er al niks van, bleek dat ze de lezing verzet hadden naar 10:00 uur. Beetje jammer...toen hadden we dus ineens een beetje een lege dag. Als we dat geweten hadden dan waren we quilts gaan maken! Gelukkig kregen we van 1 van de Zweden de papieren die uitgedeeld waren en daar stond voor mij heel veel nuttigs op.
Uiteindelijk heb ik er toch nog een goede dag van kunnen maken. Ik heb toen namelijk de mensen thuis met mailtjes verblijd (toch?) en hier in de bibliotheek alles uitgeschreven van het vorige weekend. Dat kostte erg veel tijd en toen ik klaar was ik blij dat ik het gedaan had! Niki was al naar 'huis' gegaan om daar aan haar aantekeningen te werken, dus heb ik heel rustig kunnen schrijven. Nu klinkt het net of Niki heel vervelend aan het ouwehoeren is de hele tijd, haha. Dat is niet zo hoor! 's Avonds zijn we, omdat het valentijnsdag was en we toch niets beters te doen hadden (eigenlijk meer het laatste dan het eerste) naar de bioscoop geweest en hebben we 'Tristan & Isolde' gezien. Mooie film, met mooie mannen! :) Voor wie het verhaal niet kent: shame on you, en ga die film kijken. Als je van tragische en romantische verhalen houdt, anders zal het je misschien niet zo bevallen. Ik vond het in ieder geval een aanrader en ik wilde hem ook graag zien, hoewel ik normaal niet zo van de romantische films ben. Maar hij heeft hele mooie beelden van Engeland en Ierland en 't is Middeleeuws enzo, daar houd ik ook wel van. Iets minder grappig was dat er ook twee van de Zweedse studenten in de zaal zaten. Nou is dat op zich niet zo erg, maar 1 van hen ruikt echt enorm naar zweet...en die kwam dus net voor ons zitten. Ik had een beetje last van plaatsvervangende schaamte toen ik zag dat mensen gingen verzitten, 1 minuut nadat die Zweedse jongen de zaal binnen was gekomen. Maar goed, ik heb het overleefd ;).
Woensdag heb ik een interview gedaan met de Hawaiiaanse Bea, Mahealani. Ik kreeg weer een knuffel en een kus en bijna een stuk kaneel-cake. Jammer genoeg vergat de vrouw aan wie Mahealani vroeg om een stuk cake voor mij, dat ze mij een stuk moest geven. En ik vond het ook weer zo wat om dan te gaan vragen: 'He, waar blijft mijn stuk cake?!'. Helaas helaas...maar ik heb wel 1,5 uur met Mahealani gepraat en dus een heel goed interview gehad. 's Middags had ik niet echt iets in de planning, dus ben ik weer terug gegaan naar het hostel en hebben Niki en ik een poging gedaan om in de buurt van een 'blowhole' (spuitgat) te komen. We eindigden op Makapu'u Beach (zie foto's vorige keer) wat dus ook heel erg de moeite waard was! Ik heb hele mooie schelpjes gevonden en hele mooie poeletjes met tropische visjes gezien! Leuk was dat!
Donderdag (in mijn agenda staat 'buluitreiking Leonie', maar dat heb ik helemaal niet gedaan, haha) zijn we naar de quilt-les geweest. Met z'n 2-en, want we konden dit allebei goed gebruiken voor ons onderzoek. We dachten dat het gratis zou zijn, maar nee: 1 lespakket kostte $ 35,-. Jammer, want het leek me heel leuk om te doen, beetje naaien enzo. Bovendien zou het een mooi cadeau geweest zijn. Hawaiianen geloven namelijk dat alles wat je aanraakt en maakt een stukje van jou zelf heeft. Voor quilts ontwerp je vaak ook nog zelf het patroon, waardoor er een persoonlijk verhaal in zit. Dus het leek me wel een mooi cadeau voor iemand. Maar $ 35,- vond ik toch een beetje veel, laat staan dat je over 1 kussenhoes al ongeveer een half jaar doet. Dit alles wil niet zeggen dat we niks gedaan hebben. Toen we binnenkwamen werd meteen gezegd dat we gerust mochten kijken en de vrouw die daar les geeft ging meteen uitleggen wat ze allemaal deden en hoe quilten in z'n werk ging. Dus we hebben haar gewoon kunnen interviewen, maar dan zonder dat ze het zelf doorhad :). Na een half uur werden we door haar vader (zo'n coole oude Hawaiiaan) aan het werk gezet: Niki mocht 1 bepaalde steek oefenen en ik een andere. En dat heb ik daarna nog een uur lang gedaan en ondertussen de lerares vragen gesteld. Aan het einde zei de coole oude Hawaiiaan dat ik het heel goed had gedaan en dat ik zo mee kon doen met quilt-wedstrijden, jeej!
's Middags zijn we naar het Bishop Museum geweest. Daar wilde ik eigenlijk al een keer heen gewoon voor de leuk, maar m'n begeleider had gezegd dat ik daar ook heen moest voor m'n onderzoek, dus toen had ik twee vliegen in 1 klap gevangen. Het was heel interessant en de collectie was heel uitgebreid. Maar, zoals dat in musea vaak gaat (bij mij in ieder geval), na een uur werkte m'n hoofd niet meer helemaal mee en wilde er geen extra informatie meer bij. Dus de rest van het museum heb ik iets minder uitgebreid bezichtigd. We hebben ook nog een hula show gezien, die in het museum opgevoerd werd. Dat was weer heel goed voor Niki d'r onderzoek, dus die was ook weer blij! Oh, en er waren tuinen met inheemse en niet-inheemse planten. Dat lijkt heel mooi, maar het woord 'tuin' is een beetje overdreven. Twee bomen en een struik dekt het geheel ook wel. Dus dat was niet zo interessant. Toch zijn we bijna tot sluitingstijd gebleven en toen we 's avonds thuis kwamen was ik best moe!
Vrijdag heb ik foto's op m'n blog gezet, wat heel erg veel tijd in beslag nam. Tot 2:30, toen mochten we een lezing bijwonen samen met de Zweden, over human rights in Hawai'i. Eerst dacht ik dat het niet zo heel goed zou zijn voor m'n onderzoek, maar het bleek niet zozeer te gaan over mensenrechten als wel over mijn onderzoeksonderwerp. Dus toen was ik helemaal gelukkig :). De meneer die de lezing gaf, Joshua Cooper, was ook echt heel grappig! En hopelijk ook een toekomstige informant, maar dat moet ik nog even afwachten. Hij had ons allemaal uitgenodigd voor een lezing die avond over globalisatie en milieu-activisme (niet echt mijn ding, maar ach) en daar zijn Niki en ik ook maar heen gegaan, bij gebrek aan andere avondvulling. Tsja, ons avond/nachtleven is niet zo heel heftig hier, haha! Dat zie ik maar als een goed teken, want overdag ben ik steeds best druk bezig met m'n onderzoek en dan hoef ik 's avonds ook niet per se weg. Voordat we naar die lezing gingen hebben we Lau Lau gegeten, dat is kip/varkensvlees in Ti-blad, en dat was...interessant. Niet echt voor herhaling vatbaar, maar wel te doen :). De lezing zelf was nog niet eens interessant. Wel leuk om naar te luisteren, maar dat was het. Dus het was eigenlijk niet zo'n hele goede vrijdagavondvulling. Gaf niets, want we moesten zaterdag vroeg opstaan en dan konden we nu mooi op tijd naar bed!
Zaterdag gingen we taro planten in Waihe'e Valley, bij de boerderij van Auntie Grace, samen met nog zo'n 60 andere mensen. Deze activiteit was verplicht voor de Service Learning, zodat iedereen die zich had opgegeven er was, plus nog een aantal andere mensen en de Zweden. Druk dus, maar gezellig!
Om ongeveer half tien, na anderhalf uur bussen, waren we op de plaats van bestemming. We kregen eerst 'voorlichting' over de taro-plant, de verschillende soorten, de verschillende onderdelen en de betekenis van de plant voor de Hawaiianen. Daarna werden we de lo'i ingestuurd. Een lo'i is ongeveer hetzelfde als een terras waar ze rijst in verbouwen, alleen dan zonder berghelling. Taro groeit namelijk in het water. Wij moesten, met een deel van de groep, taro uit de grond trekken en van z'n wortels ontdoen. We moesten een bepaalde hoeveelheid verzamelen, zodat er 's middags van gelunched kon worden. Daarna kregen we een rondleiding van Ulla en haar collega over het land van de boerderij en werd er van alles verteld over de planten op het terrein en hun gebruikswaarde. Erg interessant, maar vraag me niet om het te herhalen, ik ben bang dat er weinig is blijven hangen. Toen we dat gedaan hadden was er nog een uur tijd over om in een hele grote lo'i onkruid te wieden. Ik hoefde daar niet aan mee te doen, want ik had een wondje aan m'n voet en dan mocht je het water niet in. Ze wilden namelijk niet dat je enge ziektes zou krijgen. Nou had ik al heel blij in het water rondgebanjerd tijdens het oogsten van de taro, dus ik was eigenlijk al gedoemd om ziek te worden denk ik, maar goed. Nu heb ik onkruid van de kant opgehaald en op een grote hoop gegooid, toch nog iets nuttigs gedaan. In het water zaten trouwens allemaal hele grote zoetwatergarnalen/kreeftjes en enorme kikkers. Dat jullie het even weten: onkruid wieden is dus geen pretje.
Na een uur werken mochten we ons gaan wassen in het irrigatiestroompje en was het tijd voor lunch. Daarvoor moesten we naar het huis van Auntie Grace (de eigenaresse van de boerderij) waar voor iedereen een lunch klaar gemaakt was met onder andere allerlei soorten poi, het goedje dat gemaakt wordt van taro en dat echt Hawaiiaans voedsel is. Ik kan nu op recht zeggen dat ik blij ben dat ik geen Hawaiiaan ben en dat ik dus geen poi hoef te eten. Hoewel, de bewerkte versies met cocos en honing waren wel lekker. Verder was er Hawaiiaanse stoofpot met groenten, kip, rundvlees, rijst etc. En brownies, ook heel Hawaiiaans :)!
Na het eten werd er gedemonstreerd hoe men 'vroeger' poi maakt van de taro: met een houten bak en een vijzel. Het zag er heel makkelijk uit, maar later heb ik het zelf geprobeerd en het is echt niet gemakkelijk. Zo'n vijzel wordt echt zwaar als je er een poosje meer rondgezwaaid hebt!
Uiteindelijk waren Niki en ik trouwens pas om half 4 thuis, terwijl de activiteit tot ongeveer 1 uur duurde. Toen was iedereen ook al bijna weg, maar wij hebben nog een beetje rond gehangen en dus poi gemaakt, omdat we een lift kregen van U'ilani. Vond ik niet zo heel erg, want nou kreeg ik tenminste een beetje mee hoe die mensen hun zaterdagmiddag vullen: beetje hangen, beetje poi maken, beetje kletsen en beetje eten. Erg relaxed!
Maar de nuttigheid van deze dag was nog niet ten einde, want 's avonds presenteerden Mahealani en haar minsters hun plannen aan een aantal leiders van soevereiniteitsgroepen, en Niki en ik waren daarvoor uitgenodigd. De presentatie op zich hadden we al gezien, maar het was heel gezellig! Bovendien een goede kans voor mij om mensen te spreken, hoewel dat niet echt gelukt is. Toch heb ik nog 1 interview geregeld, jeej! En weer heel veel gegeten, haha. Het lijkt wel of m'n leven hier uit eten bestaat :). Helemaal gratis, inclusief een stuk chocoladetaart, niet onbelangrijk! Die chocoladetaart had trouwens een omvang van 1m x 50cm, redelijke taart was dat. De mensen waren ook weer super vriendelijk, das echt niet te geloven steeds. Eigenlijk moesten Niki en ik vroeger weg, vanwege de bus, maar nee, we moesten blijven tot het einde, we kregen wel een lift terug! Want we moesten natuurlijk wel fatsoenlijk eten (om half tien 's avonds) en met de mensen babbelen! Uiteindelijk waren we om half 12 thuis, moe maar voldaan :). Oh, en we hebben Doug ontmoet, een medewerken van Hawaiian Kingdom Government. Hij is heel aardig en heeft ons aangeboden om 'leuke dingen' te gaan doen. Nou had ik die kans best willen grijpen, ware het niet dat Doug een ongeveer 45-jarige man is met een prodent-smile en een beetje losse handjes. Jammer is dat...hij kan namelijk heel goed surfen, heeft een golf van 60 voet (20 meter ofzo) bereden en hij was dus de ideale surfleraar geweest. Maar we zijn nog niet helemaal overtuigd van zijn goede bedoelingen ;).

Dan blijven zondag en maandag nog over! Maandag was het hier President's Day, nationale feestdag, en omdat er dan niks open is hadden Niki en ik besloten om een 2-daagse vakantie naar de North Shore te 'boeken'. We hadden een bed gereserveerd in het hostel in Pupukea, dus konden we mooi 2 volle dagen aan de North Shore besteden en eindelijk weer eens op het strand liggen. Ik had er heel veel zin in, maar het pakte ietwat teleurstellend uit.
Zondagochtend vroeg vertrokken en rond 10 uur waren we bij het hostel, waar we maar meteen incheckten. Het hostel zelf is heel cool aan de buitenkant, bestaat uit een oud plantage dorp met cabins, kleine huisjes. Wij zaten in cabin nr. 8, waar we dus heel blij naar binnen liepen. Van de binnenkant werden we echter iets minder blij. Gelukkig hoefde ik hier maar 1 nacht te slapen, anders was ik ongelukkig geworden. Maar goed, wat spullen achtergelaten en daarna naar het strand gegaan, aan de overkant van de weg (klinkt wel stoer zo, haha). Jammergenoeg was het al de hele dag bewolkt, maar dat maakte niet zo veel uit, het was toch lekker warm. Van Pupukea vlakbij Waimea zijn we langs en over het strand naar het noorden gelopen, naar Sunset Beach. Onderweg hebben we lekker op het strand gezeten en naar de hoge golven en de surfers gekeken. Echt heel leuk om naar te kijken, al die surfers! Heb nu wel meer respect voor het surfen gekregen, haha! Je vraagt je dan spontaan af waarom je niet op Hawaii geboren bent en al vanaf je 5de surft. Hoewel ik na dit weekend ook wel ontdekt hebt dat het niet echt iets voor mij is, elke dag alleen maar eten, surfen en slapen. Een week of 2 zou leuk zijn, daarna zou ik het wel gehad hebben.
Na Sunset Beach wilden we met de bus naar Turtle Bay Resort, waar alle rijke stinkerds zitten (o.a. de cast van 'Lost'). We wilden wel eens zien hoe die hun vakantie doorbrengen. Zodra we in de bus stapten begon het echter te stortregenen. Toen we het bordje Turtle Bay Resort zagen hadden we het geniale idee om maar meteen uit te stappen, midden in de stortregen. Wisten wij veel dat Turtle Bay Resort een enorme oprijlaan heeft. En er was nergens een hokje, afdakje of hutje te bekennen. We hebben een poging ondernomen om onder een boom te schuilen, maar dat was niet echt een succes. Uiteindelijk ontdekte Niki een soort van afdakje, waar we toen 30 minuten onder gestaan hebben. Toen het leek alsof het gestopt was met regenen zijn we maar weer bij de bushalte gaan staan om de bus terug te pakken. Eenmaal daar aangekomen, begon het weer heel hard te regenen. Zucht...toen werden we pas echt nat. Na een half uur ofzo kwam de bus en zijn we weer terug gegaan, richting hostel. Dus we hadden een uur van onze tijd in de regen doorgebracht, zonder ook maar iets van Turtle Bay te zien, behalve de limousines, Hummers en andere dure wagens die voorbij kwamen rijden. We waren niet heel blij aan het einde van deze dag.
In het hostel onze natte spullen achtergelaten, ons geprobeerd op te frissen (we voelden er niet veel voor om de douche te gebruiken) en daarna Haleiwa gegaan. Daar hebben we voor weinig geld heel veel Mexicaans gegeten, echt heel lekker! Daarna terug naar het hostel en naar bed.
Maandagochtend zijn we vroeg opgestaan en hebben we bagels gehaald, die we opgegeten hebben op het strand. Daar werden we alweer een stuk blijer van! Vervolgens de bus gepakt naar Haleiwa, waar we uitgestapt zijn. Omdat ik graag wilde zien waar 'Lost' opgenomen wordt, hadden we bedacht dat we de westkant van de noordkust wel af konden lopen. Daar wordt de serie namelijk opgenomen, ongeveer halverwege. Dat lopen was een beetje onbegonnen werk. Na een uur over het strand wandelen hadden we er allebei wel genoeg van. Jammergenoeg reed er geen bus die kant op en er was ook geen bewandelbare weg langs de kust. Dus toen hebben we besloten om terug te lopen en daar nog eens heen te gaan als Rick of U'ilani ons meeneemt op een tour langs het eiland.
Tot slot hebben we in Haleiwa winkeltjes bekeken en gelunched en om half twee de bus terug gepakt. Het was wel een leuk weekend, maar door het weer en het hostel viel het een beetje tegen. Toch was het heel tof om de noordkust te zien, omdat de natuur er nog heel mooi en woest is, en de golven waren erg spectatculair! Ook het surfen was leuk om te zien en de manier van leven is zo verschillend van Waikiki en Honolulu! De winkels gaan gewoon om 6/7 uur dicht 's avonds, er zijn geen grote winkelcentra of commerciele ketens. Alleen maar houten huizen tussen de bomen in kleine dorpjes en heel weinig toeristen. Dat is zeg maar meer het eiland leven dat ik verwacht had! Ook wel grappig om te zien dat je zo snel went aan een 24-uurs economie en al het lawaai en het leven in de stad: de North Shore was bijna TE rustig :)!
Jammer was dat we niet echt uitgerust en zongebruind terugkwamen (wat ons doel was), maar dat komt dan nog wel een keer.

Vandaag weer aan de slag voor het onderzoek. Net had ik een interview met Kuhio, een Hawaiiaan die er uitziet als een Italiaan! Zijn vader is Duits en z'n moeder Hawaiiaans, en dan krijg je dus dat :). Was een heel leuk interview, hij was heel grappig! Hij vond iedereen namelijk heel cooool; 'Talk to Lynette, she is sooo cool!' En de rest van de tijd heb ik besteed aan het typen van dit blog, wat dus heel erg lang duurde. Moet toch eens een manier verzinnen om dat in te korten, haha. Nu ga ik nog even kijken of ik foto's kan posten. Bedacht me vanmorgen dat ik nog minder dan 5 weken te gaan heb, nu gaat het echt heel snel! Aan de ene kant heel jammer, maar ik heb ook wel zin om naar huis te gaan. Lekkere boterhammen met kaas eten en eens een nacht fatsoenlijk slapen! :) Maar tot dan heb ik nog 5 weken om te genieten, hoera! Tot blogs!

Veel liefs Eefje

Weer een keertje foto's!

Hoi allemaal!

Bedankt weer voor jullie berichtjes! En voor de complimentjes, ik doe m'n best ;). Uitgebreidere reacties krijgen jullie volgende week, deze post is alleen voor de foto's bedoeld. Alleen heb ik natuurlijk weer de meest langzame computer in de wijde omgeving uitgezocht, dus helaas niet zoveel foto's als ik zou willen. Maar die zien jullie thuis wel!
Ik heb een keertje wat meer foto's met mij er op, omdat ik van een aantal mensen gehoord had dat ik te weinig op de foto sta. Dat is eenmalig hoor, volgende keer krijgen jullie weer gewoon stukjes Hawai'i te zien. Mij kunnen jullie tenslotte over 5 1/2 weken weer aanschouwen :)! Veel kijkplezier!

Veel liefs Eefje

Ik met m'n zelfgemaakte lei, prachtvol, niet?
Op Ewa Beach Met Niki en U'ilani in de tuin van de Dole plantage (v.l.n.r. ik, Niki, U'ilani, mocht dat niet al duidelijk zijn)
Makua Valley
Makapu'u Beach, die zwarte rotsen bestaan uit lava en het eilandje op de achtergrond is Rabbit eiland (of niet, ik weet het niet meer zeker).
Probeerseltje, moest even de zwart/wit optie met zelfontspanner uitproberen :).

Heel, heel veel!

Aloha iedereen!

Poeh, ga er even voor zitten, want het gaat denk ik nogal een verhaal worden! Hopelijk valt internet niet tussendoor weg, daar heeft het systeem hier namelijk nogal eens last van. En er is op deze computer geen mogelijkheid om dingen op te slaan in Word ofzo, dus duim duim...

Weer bedankt voor de reacties! Ik zal even wat vragen beantwoorden. Leuk zeg, kan ik als 'deskundige' optreden over de Hawaiiaanse samenleving, haha.
Mo, ik heb nog geen haaien gezien! Ze leven hier wel, van het weekend vertelde een meisje dat een vriend van haar tijdens het duiken een witte haai en een tijgerhaai had gezien. En je kan ze hier ook wel bekijken, in aquaria en met van die kooi-duiken, maar die zijn duur en dat kan ik ergens anders ook nog wel doen. Dus de haaien laat ik even voor wat ze zijn!
Erik: de mensen hier zijn echt ontiegelijk christelijk en dat is ook te zien aan het aantal kerken. Echt, ik denk dat ze er alleen in Honolulu al minstens honderd hebben. Vanmorgen zaten we in de bus naar Waimanalo en toen reden we op een weg waar 6 kerken naast elkaar stonden! Drie baptistische, een methodistische, een christelijke (ja, ik weet het, nogal dubbelop) en een pentacostaliaanse (geen idee hoe dat in het Nederlands heet) kerk. Het was net een religieus winkelcentrum! En ik heb ook nog een lutherse kerk gezien en een tempel die Emanu-el heette (joods?). Naast de christelijke godsdienst zijn er ook heel veel boeddhisten, hindoeisten en wie weet wat nog meer, door de Aziatische immigranten die hier wonen. Oh, en ik heb niet m'n schoenen uitgetrokken de vorige keer, dat was niet nodig gelukkig.
En voor Anneke: jazeker hebben ze hier archeologen! Die worden hier door de Kanaka Maoli of 'gebruikt' om aan te tonen dat een bepaald stuk grond een site is waar vroeger Hawaiianen woonden, of ze worden door hen uitgescholden (understatement) omdat ze juist aantonen dat iets niet Hawaiiaans is of omdat ze werken voor musea en de gevonden artefacten aan hen geven. Dus echt prettig werken is het niet als archeoloog. Er is nu ook een wet aangenomen dat, net als in Nederland, bij iedere bouwput een archeoloog aanwezig moet zijn om vondsten in kaart te brengen en dergelijke. Gisteren heb ik trouwens echte petroglyphen gezien uit de periode van 1100 tot 1400 jaar voor Christus, gaaf he!? (Petroglyphen zijn uitgehakte rots'tekeningen', ik heb er een foto van, ik zal kijken of ik hem straks kan posten!) En het paleis van Kamehameha III was nog niet heel oud, ik denk 150 jaar ofzo. Maar omdat alle flora hier heel hard groeit en de Kanaka Maoli heel lang niet bezig zijn geweest met hun cultuur (o.a. door onderdrukking van de V.S.) is het paleis helemaal overwoekerd en uit elkaar gevallen. Daarom ziet het er uit alsof het eeuwen oud is. Op het moment zijn er meerdere Hawaiianen die zichzelf koning noemen. Dat baseren ze dan op hun stamboom en aan de hand daarvan claimen ze vanalles. Bovendien richten ze allemaal een groep/organisatie op die de soevereiniteit van Hawai'i terug probeert te krijgen. Het is nogal ingewikkeld, maar geen van die koningen wordt hier echt serieus genomen, niet door de staat en niet door de Kanaka Maoli.

Verder nog wat reacties: Sanne, ben je alweer beter? En hoe is het met de rest van de familie? Ik zal trouwens proberen het aantal moeilijke namen/woorden te beperken, maar dat wordt moeilijk denk ik. Heb zelf ook problemen met het onthouden van namen, zowel van plaatsen als van personen. Maar de mensen hier kunnen mijn naam ook niet onthouden of uitspreken, dus dan staan we quitte :). Amanda, ik heb hier m'n eigen 'Temptation Island', maar ik wil wel mee kijken hoor! Nouja, ik heb hier in ieder geval m'n island, de temptation is nog ver te zoeken. Ik ben vorige week wel mee uitgevraagd door onze 'vriend' uit Massachussetts, jaja...Maar ik heb duidelijk doch vriendelijk 'nee' gezegd op zijn vraag of ik mee uit eten wilde. Ik wist z'n naam niet eens en ik zou ook niet weten waar ik het met hem over zou moeten hebben, behalve dan over timmeren en hippies (hij is een 20-jarige hippie timmerman, dus...). Dat was dus niet echt een verleiding, haha. Oh, en trouwens: sindsdien hebben we hem niet meer gezien of gesproken, dus we snappen nu ook waarom ie daarvoor steeds langskwam met eten enzo. Tot slot: Niki heeft ook een site, maar daar staat helemaal niks op, dus het is nutteloos om dat adres door te geven :).

Goed, nu al m'n belevenissen. Maandag begon met een lezing van Keanu Sai over de Hawaiiaanse soevereiniteit. Het was heel erg interessant en ik kon het heel goed gebruiken voor m'n onderzoek! Daarna heb ik ook meteen een afspraak met hem gemaakt voor een interview. Hij is trouwens de neef van de acteur Keanu Reeves, ze zijn allebei naar hun opa vernoemd. Was ie zelf heel blij mee, dus ik dacht: laat ik het even mee delen. Doe er mee wat je wilt :). Maandagochtend en de rest van de middag waren gereserveerd voor het sturen van mailtjes en het maken van blogjes. Ohja, en voor het in de bus zitten, want dat duurt nog steeds heel erg lang!
Dinsdag zijn we begonnen met het kijken naar een demonstratie of show van allerlei Pacifische dansen, waar jullie de foto al van gezien hebben. Was dus ook weer onderzoekgerelateerd, met wel leuk om te zien! Daarna zijn we naar het cultural center van het Royal Hawaiian Shopping Center geweest, om informatie te krijgen. Dat konden we niet vinden. Wel hebben we een grote groep bejaarden gezien in een kring met ukulele's, die met z'n alleen een liedje murmelden. Dat was heel grappig om te zien! Aan de andere kant van het centrum zat een groep mensen Hawaiiaanse quilts te maken. Niki en ik hebben besloten dat we dat gaan doen, de ultieme participatie observatie gelegenheid! Jaja, ik mag quilts gaan maken voor mijn onderzoek! Dat vond ik beter dan te leren hoe ik ukulele moet spelen, zag er toch net iets belachelijker uit. 's Middags was niet zo boeiend, toen heb ik foto's gepost op m'n blog, mailtjes van begeleiders en toekomstige respondenten gelezen en informatie gezocht over de lestijden van het culturele centrum. Toen ontdekte ik dat er iedere woensdagmiddag lei-les is! Hoera! Oh, en 's avonds zijn we weer eens naar de film geweest, King Kong deze keer. De film begon heel goed, maar na 2 uur had ik zoiets van: gaan zie die aap nou nog vangen of hoe zit het? Het goede acteerwerk en de mooie beelden konden daar niet zoveel aan veranderen. Bovendien werd het aantal scenes met enge, reusachtige, gruwelijke, vleesetende beesten met de minuut groter. Na 30 minuten had ik de boodschap van het verlaten eiland met een vreemd ecosysteem wel begrepen, maar regisseur Peter Jackson was daar nog niet helemaal van overtuigd. Omdat we niet zeker wisten hoe laat de laatste bus ging, we toch maar 1 dollar hadden betaald en de film dus langdradig werd na 2 uur, zijn we maar weggegaan. En we moesten natuurlijk ook op tijd in bed liggen :).
De woensdag begon belabberd. Na een lange busrit richting Downtown zouden we samen met de Zweden een bezoek brengen aan het Department of Hawaiian Homelands (DHHL). Kwamen we daar aan, was er geen Zweed te bekennen! Ik weet niet of het bezoek nuttig was geweest voor m'n onderzoek, maar ik was er nou toch, dus ik had het graag gezien. Maar helaas, de Zweden waren onvindbaar. Om onszelf te troosten hebben we maar een $1,- muffin gehaald ter grote van een flinke appel en toen zijn we op weg gegaan naar het Royal Hawaiian Shopping Center voor de lei-les! Het was maar een uurtje, maar het was wel heel tof! En helemaal gratis. Dus ik ben nu een kei in het maken van lei's, zie het resultaat op de foto. We zaten gezellig tussen de oudere Amerikaanse beppers en Japanners die geen Engels konden.
Daarna zijn we op weg gegaan naar the Hawaiian Kingdom Government omdat ik nog wat vragen had over hun plannen en daar wilde ik eigenlijk wel antwoord op! Na (alweer) een lange busrit en een stuk lopen bleek het staatshoofd niet aanwezig te zijn vandaag...beetje jammer! Maar we konden donderdag terugkomen, dan was ze er wel, werd ons verteld. Prima!
Donderdagochtend had ik m'n interview met Keanu Sai, wat erg interessant was en 1,5 uur duurde! Ik heb echt heel veel geschreven en 's avonds moest ik er tijdens het uitschrijven nog veel meer bijschrijven! Ook heb ik via hem nog twee mensen die ik kan interviewen, handig! 's Middags voor de tweede keer naar staatshoofd Mahealani gegaan. Toen we aankwamen liep ze net de trap af naar buiten, dus we raakten al in paniek (nee nee nee nee, niet weggaan!). Maar ze moest alleen even dringend een telefoongesprek voeren. Nadat ze dat gedaan had werden we weer ontvangen alsof we goede bekenden waren (een knuffel en een kus) en heb ik voor het eerst een interview op een parkeerplaats gehouden. En ik heb ook met haar een interviewafspraak, dus das mooi! Tot slot heb ik die dag samen met Niki onze presentatie voor de Zweedse studenten voorbereid. Hun docent had ons gevraagd of we wat wilden vertellen over ons onderzoek, omdat zij dat ook moeten gaan doen en ze hebben zoiets nog nooit gedaan. En natuurlijk wilden wij wel onze ontelbare onderzoekservaringen met hen delen ... ;).
Vrijdag bestond voornamelijk uit het geven van de presentatie, die bar weinig voorstelde. Er waren in het begin maar 3 Zweden en hun docent Ulf. Beetje jammer was dat, dan heb je ook niet echt het idee dat je voor een enthousiaste groep mensen zit te vertellen. Dus we hebben onze voorbereiding maar gelaten voor wat het was en gewoon een beetje verteld wat onze opleiding inhoudt en hoe ons onderzoek er uitziet. Ze hadden ook niks te vragen, de enige die echt iets vroeg was Ulf. Dus na een uurtje waren we al klaar! Vonden wij ook niet zo erg, want we hadden U'ilani voor de presentatie gesproken en toen hadden we afgesproken om naar het strand te gaan. Dat ging uiteindelijk niet door dus toen was de rest van de dag een beetje saai.
Wel hadden we met U'ilani afgesproken om naar de Dole-plantage te gaan. Toen we vertelden dat we daar heen wilden bood ze meteen aan om mee te gaan en ons te brengen. Super gezellig!

Zaterdagochtend hebben we helaas voornamelijk in de bus besteed. We gingen voor de service learning naar Ewa Beach, One'ula Beach Park, om limu (zeewier) te planten. Om 8:15 uur namen we de bus, rond 11 uur zijn we bij Ewa shopping center uitgestapt...De bussen hier rijden zo ontiegelijk langzaam omdat er om de 50 meter een bushalte is, met tussendoor nog een aantal kruispunten. Bovendien was het Pro Bowl in Aloha stadion, een American Football evenement waar veel mensen heen gingen. Dus het was druk in de bus en op de weg. Ik denk dat het maar 40 tot 50 kilometer is van Waikiki naar Ewa-beach, maar toch deden we er bijna 3 uur over. Ik werd er verre van blij van en we begonnen ons een beetje schuldig te voelen, want het limu planten begon om half tien en Ulla zou ons ophalen bij een bepaalde halte.
Nadat we waren uitgestapt en een bericht achter hadden gelaten op Ulla's mobiel hebben we nog een half uur op haar gewacht. Rond half twaalf/kwart voor twaalf kwam ze ons uiteindelijk ophalen. Ons schuldgevoel was ondertussen enorm, maar Ulla was alleen maar heel erg blij dat ze ons gevonden had! Bovendien vertelde ze dat de groep toch maar heel weinig gedaan had, omdat de organisatoren van de activiteit heel veel verteld hadden (als Hawaiianen eenmaal beginnen te vertellen blijven ze echt bezig). Dus toen was ik best opgelucht! En eenmaal op het strand werd ik helemaal blij, het was echt heel mooi! We werden echt heel hartelijk ontvangen weer, het maakte ze helemaal niet uit dat we bijna geen werk zouden doen. Ze waren al heel blij dat we gekomen waren en begonnen meteen vanalles uit te leggen over de culturele en ecologische waarde van limu en hoe het gepland werd. Uiteindelijk heb ik 1 strengetje met zeewier gevlochten en toen gingen we lunchen (super lekker eten, heel veel en warm!). Ik ben maar 1,5 uur op het strand geweest ofzo, maar het was echt super! De hele busrit was vergeten. Hele mooie omgeving, vriendelijke mensen, lekker eten en we hebben ook nog 'gespeeld' met Keahi, de kleindochter van Ulla. Of nouja, Niki heeft achter d'r aangerend om 'r in de gaten te houden :).
Daarna werden we door Linda, 1 van de organisatoren, naar Pearlridge gebracht. Dat is het winkelcentrum van Pearl City en daar hadden we afgesproken met U'ilani. Die Linda moest daar toch heen om Mike, een blanke Kakana Maoli (heel vreemd), thuis te brengen. In de auto werden we echt helemaal overspoeld met diepe gespreksonderwerpen en heel veel info. De zoon van die mevrouw was namelijk eind december overleden tijdens het duiken, op 18 jarige leeftijd. En dat moest ze allemaal even kwijt denk ik. Het ging helemaal over visioenen, en liefde voor het land en het leven en de oceaan en dat ging zo maar door...tot op het moment dat ze ons afzette. Nogal heftig dus. Tussendoor zijn we nog bij die Mike naar binnen geweest om z'n schilderijen (heel mooi) en bijzondere boom-die-dood-was-door-urine-besproeiing-maar-nu-weer-in-bloei-stond te bekijken. De mensen hier zijn echt heel spiritueel en ze zien overal voortekenen en ze hebben allemaal visioenen. Heel bijzonder, ik sta er zelf niet zo voor open maar ik geloof wel dat zij dat allemaal kunnen zien. Wel vreemd voor iemand die uit Zeeland/Nederland komt, ken daar bar weinig mensen die 'last' hebben van visioenen enzo.
Maar goed, zaterdagmiddag zijn we met U'ilani naar de Dole-plantage (van de ananassen) geweest. Het was heel gezellig en we hebben door een tuin gelopen met allerlei inheemse en niet-inheemse planten en een rondleiding gedaan met een treintje over de plantage. Het was heel leuk om eens te zien, maar niet heel bijzonder. Wel heel gezellig! Oh, en ik heb een stuk ananas gegeten dat gedoopt was in chocola, hmmm!!! 's Avonds zijn we naar Sunset on the Beach geweest, op het stuk strand bij ons om de hoek. Daar laten ze om het weekend 's avonds films zien en is er muziek en er staan een paar tentjes met eten. Heel leuk en heel druk! Zaterdag hebben we een stuk van Batman Begins gezien en daarna zijn we vroeg naar bed gegaan.
En dan was er nog zondag, gisteren. Om 5:30 uur zijn we opgestaan want U'ilani zou ons om 6:00 uur ophalen om naar Makua Valley te gaan. Eigenlijk zou er een andere activiteit zijn voor service learning, maar omdat er vervoersproblemen waren ging dat niet door. Toen hebben we gevraagd of we met U'ilani mee mochten naar Makua Valley, aan de noordwestkant van het eiland.
Rond half acht waren we daar. Er waren best veel mensen en we moesten ons voorstellen in een kring met mensen. Dat leer ik hier dus ook wel, mezelf voorstellen en presenteren aan vreemde mensen. Daarna werd er gebeden en begon er een kleine rondleiding door de vallei. Er werd trouwens in deze vallei gewerkt omdat het leger deze plaats gebruikt voor life-shooting-training (ofzo), maar de Kanaka Maoli zijn hier tegen. Archeologisch bewijs heeft aangetoond dat hier lang geleden een grote gemeenschap Hawaiianen leefde en daar landbouw bedreef en aan het strand viste. Deze plaats heeft dus veel culturele waarde voor de Hawaiianen en ze willen de vallei herstellen en weer in gebruik nemen. Maar het leger ligt dwars want zij zeggen dat ze per se daar moeten trainen.
Maar goed, de rondleiding begon dus. Eerst moest er toestemming gevraagd worden aan de voorvaderen en de goden om de vallei binnen te komen en daarna liepen we naar een altaar, waar mensen offers konden brengen als ze dat wilden. U'ilani had in de auto een lei gemaakt van ti-bladeren en varens en de heeft ze daar neergelegd. Daarna werd er heel veel verteld over de vallei en wat ze allemaal van plan zijn (zoals ik al zei, als Hawaiianen eenmaal beginnen te vertellen houden ze niet meer op). Tot slot hebben we 2 uur gewerkt: 1 uur onkruid wieden bij een waterbron en 1 uur vuilnis opruimen op het strand.
Ook deze plek was weer heel mooi en heel stil! Jammer dat het de hele tijd bewolkt was en dat het regende, maar dat drukte de pret niet! Ik was wel heel moe na deze ochtend, vroeg opstaan en met m'n bergschoenen door het zand banjeren kosten veel energie ;). Oh, en onderweg hebben we ook heel veel dakloze mensen gezien die in tentjes op het strand leven. U'ilani vertelde dat het gemeenschappen zijn van Kanaka Maoli die besloten hebben om te leven van het land dat eigenlijk van hen is, maar volgens mij zit er ook wel een minder romantische kant aan en zitten er heel was niet vrijwillige daklozen tussen. Was wel een groot contrast met Waikiki en Honolulu.
Rond 12 uur waren we klaar en toen zijn we terug gegaan naar Honolulu. We hebben pogingen gedaan om Hawaiiaans te eten (U'ilani wist een restaurant) maar dat was helaas dicht. Dus toen hebben we 'thuis' gelunched en zijn we daarna op het strand gaan liggen. Eindelijk weer eens een keertje! 's Avonds hebben we op het strand gegeten, gehaald bij 1 van de tentjes die op het strand stond. Ik had een maaltijd met noodles, rijst, pastasalade, een flinke hamburger, veel BBQ-kip en een loempia met banaan. Heel erg lekker! En weer een keer fatsoenlijk vlees gegeten! Daarna hebben we de film 'Spanglish' gekeken op het strand en zijn we naar bed gegaan.
Vanmorgen weer vroeg opgestaan om naar Waimanalo te gaan. Daar zouden we samen met de Zweden de Nation of Hawai'i bezoeken, een gemeenschap die in de buurt van Waimanalo woont in eigen gebouwde huizen. Eerst waren ze een groep die ook op het strand leefde (zie hierboven) maar ze zijn uiteindelijk naar het bos verhuisd. Was best indrukwekkend om te zien. Ze zijn ook een organisatie die 'vecht' voor de soevereiniteit van Hawai'i, alleen ben ik niet zo'n fan van de manier waarop ze dat doen. Het is vooral gebaseerd op haat en rascisme. De man die aan ons vertelde over de groep had het er de hele tijd over dat hij tegen rascisme was en dat de Amerikanen rascistisch waren tegenover hen. Maar even later stond ie een uur te verkondigen dat alle Amerikanen arrogant, dom, onwetend, lui enzovoorts zijn. Dus wat hij stond te verkondigen kon ik niet helemaal serieus nemen, hoewel het wel weer heel bruikbaar is voor m'n onderzoek!

Sjonge, tis wel weer een heel lang verhaal geworden. Ik hoop dat het leesbaar is! Het was in ieder geval weer een goede week, heel nuttig en leerzaam en ik heb heel veel gezien! Hopelijk blijft dat zo, maar dat zal wel lukken ;). Ik ga er nu maar een eind aan breien, het is al 19:00 uur en ik heb honger. Iedereen weer veel succes en plezier met alles, bedankt voor de reacties (als je nog geen reactie achter hebt gelaten: wel doen he!?) en tot blogs! Foto's volgen hopelijk snel!

Veel liefs Eefje

Even snel wat foto's...

Hallo mensen! Even snel een paar foto's van de afgelopen week. Er missen een paar foto's van zondag, omdat die op Niki d'r camera staan en de accu daarvan is net leeg. Dus die houden jullie nog tegoed. Iedereen die zo snel heeft gereageerd: bedankt! :) Tot blogs! Liefs Eefje

Punchbowl Cemetary
Uncle Mel (met naast hem Lynette, ook een Kanaka Maoli).
Ik weet het, 'alweer een zonsondergang?!', maar deze wilde ik jullie niet onthouden :).
Mijn 'hoera-een-maand-in-Hawai'i' feestmaal.
Mensen van het Polynesian Cultural Center die een 'traditionele' (hmmhmm, tuurlijk) Samoaanse dans opvoeren.

Een maand in Hawai'i, Kaniakapupu en Super Bowl

Hallo lieve allemaal!

Hoe is het met iedereen? Hier gaat alles goed, alleen ben ik voor de 2de keer in 1 maand verkouden. En ik ben nooit verkouden! Het ligt vast aan de airco's die ze hier overal hebben. Zit nu dan ook met m'n fleecevest aan in de bibliotheek, stom he?! Oh, en ik ben een beetje moe, in verband met de kamergenoot die niet helemaal helder is in d'r hoofd en dus 5 keer per nacht uit het krakende bed klimt, d'r wekker om 6 uur zet terwijl ze dan al een uur lang aan de tafel voor zich uit zit te staren én de lichten aan laat als ze weg gaat. Achja, je moet alles eens meegemaakt hebben he! Al stond dit niet echt op mijn lijstje, haha! Maar goed, ik kom er wel overheen! ;)

Bedankt weer voor alle berichtjes en complimentjes! Ik zal m'n best blijven doen om het boeiend te houden. Niki en ik hebben ondertussen ontdekt dat de mevrouw met de obsessie voor het Engels koningshuis niet zo grappig is...we verdenken haar er namelijk van dat ze ons eten heeft gestolen. Maar meer daarover straks! (oehoeh, spannend)
Amanda, hoe gaat het met de studie? Zie je Charlotte nog wel eens? Doe haar maar de groeten! En Lot, als je dit leest: doe Amanda maar de groeten! :)
Wat voor lekkers heeft Patrick voor je gekookt Denise? Ik ga er tenminste van uit dat het lekker is geweest, maar dat kan bijna niet anders! Pap, die banaan was inderdaad van voor de oorlog, ik heb hem met een schepje opgegraven op het strand. Jammer dat je het doorhad, nu moet ik weer iets nieuws verzinnen om mama er van te overtuigen dat ik ook gezonde dingen eet, haha. Addie: fijn om te horen dat het goed met je gaat! Ook hoop dat ik je een beetje kan vermaken met m'n verhalen! En bedankt voor de groetjes, doe ze maar terug! Maartje, jou ga ik zo even mailen, want ik vind het niet kunnen dat ik zo lang niks van me heb laten horen :).

Nou, wat heb ik allemaal meegemaakt ondertussen...Vorige week woensdag zijn Niki en ik naar Chinatown geweest om inkopen te doen. Dat zou namelijk goedkoper zijn daar. Dat was het ook wel, maar de prijsverschillen waren niet echt heel schokkend. Uiteindelijk hebben we een ananas, bananen, uien en garnalen gekocht, jum! De garnalen waren echt heel lekker, alleen jammer dat Niki d'r tas er nog een hele dag naar stonk, haha.
Daarna zijn we naar the Hawaiian Kingdom Government geweest, een groep mensen die de regering vormt van het Koninkrijk Hawai'i. Het is een beetje moeilijk uit te leggen, maar het komt er op neer dat ze erkenning hebben gekregen van de VN dat Hawai'i nog steeds een soevereine staat is. Zij vormen nu de regering van het koninkrijk om het koninkrijk internationaal gezien te kunnen vertegenwoordigen. Maar op deze manier proberen ze ook rechten, plichten en verdragen op zich te nemen die oorspronkelijk van hen zijn, om op die manier de V.S. uit Hawai'i weg te krijgen. Ze hebben een minister van Binnenlandse Zaken, van Verkeer, van Nationale Veiligheid enzovoorts. Heel interessant om te zien en ze waren heel erg vriendelijk! Toen we aankwamen bij hun kantoortje hing er een briefje op de deur, dat ze aan het vergaderen waren. Dus Niki en ik liepen al weg, toen we toevallig een meneer tegen kwamen die de minster van ... (ik weet het niet meer) bleek te zijn. Hij nam ons mee naar binnen (want ze waren al klaar met vergaderen) en we werden echt ontvangen alsof we de 'verloren dochters' waren. Iedereen was echt heel aardig en 'het staatshoofd' heeft 3 uur lang met ons gepraat! Toen we om half twee buiten stonden was ik helemaal duf, er kon echt geen informatie meer bij. Toch zijn we daarna nog naar de Punchbowl Cemetary geweest, een begraafplaats in een oude krater ter ere van alle Amerikaanse soldaten die gesneuveld zijn in het Pacifische gebied. Was heel groot en mooi en ook wel indrukwekkend, maar ik moet bekennen dat ik de begraafplaatsen in Normandië indrukwekkender vond.
Donderdag hebben we twee keer een poging gedaan om een hula-show te observeren, maar al onze goede intenties ten spijt: geen hula-dansers te bekennen! Dat is dus echt Hawaiiaans, iets aankondigen in de krant en het dan gewoon niet doen...of het verzetten ofzo. We hadden er verder ook geen flyers of posters van gezien, maar we dachten: we kunnen het altijd proberen! Daarna zijn we maar naar de universiteit gegaan, waar ik een verslag heb getypt voor m'n begeleiders (waar ik lang mee bezig was want de eerste mail werd niet verzonden en die was ik toen dus kwijt :( ), de mevrouw van het State Capitol gemaild (want daar hadden we nog niks van gehoord, en nu nog steeds niet) en nog wat dingetjes gedaan voor m'n onderzoek. Het was uiteindelijk niet zo'n nuttige dag met veel verloren tijd, maar ach, dat hoort ook bij onderzoek doen, denk ik.
Vrijdagochtend was een rampochtend voor Niki, want toen ging ze door d'r rug, auw! Omdat we een afspraak hadden met Ulla om een Zweedse groep studenten met hun docent te ontmoeten, ben ik toch maar wel naar de universiteit gegaan. De Zweden zijn heel aardig en Niki en ik zijn uitgenodigd om mee te doen met de acitiviteiten die voor hen geregeld zijn, zoals lezingen en het bezoeken van instanties. Handig! En natuurlijk heel vriendelijk van die mensen! Daarna heb ik in m'n eentje boodschappen gedaan, het is wel grappig om dan helemaal alleen door Honolulu te lopen/rijden alsof je er al heel lang woont! Ik heb ook heel lang door de supermarkt gebanjerd, omdat ik niet alles meteen kon vinden.
Toen ik thuiskwam werd Niki gemasseerd door een meisje uit het hostel die masseuse is, en dat hielp wel redelijk. De mensen in het hostel waren (en zijn) echt heel vriendelijk, allemaal vragen ze hoe het gaat en of ze kunnen helpen enzo. En natuurlijk ook (heel Amerikaans volgens mij) vragen of ze wel medicijnen slikt en of ze die dan niet wil hebben, en moet ze niet naar het ziekenhuis toe? Wij met onze nuchterheid hadden zoiets van: gewoon een week rustig aan doen en dan komt het wel goed! Als Niki alles aangenomen had wat ze aangeboden heeft gekregen dan was ze nu nog onder zeil denk ik en had ze al 8 behandelingen van een chiropractor (weet niet wat het Nederlandse woord is) gehad. Maar dus wel heel lief dat ze het allemaal aanbieden!
Zaterdag waren we eigenlijk van plan om naar de Dole-plantage te gaan (van de ananassen) maar dat kon echt niet met Niki d'r rug. Dus toen zijn we naar het strand gegaan en hebben we ontdekt dat we niet echte strandliggers zijn. Om 3 uur waren we het al zat en zijn we terug naar onze kamer gegaan. We wilden vroeg eten, want we wilden naar de $1-bios en we moesten de was nog doen, dat moet ook gebeuren ten slotte! Uiteindelijk hebben we spaghetti gegeten van onze vriend uit Massachusettes (ik weet z'n naam niet meer, sorry!) en waren we bij de bioschoop te laat voor alle leuke films: ze waren allemaal uitverkocht. Omdat we geen zin hadden om meteen weer een half uur in de bus te zitten hebben we toen maar ijs met cola (kan het niets anders noemen) gedronken bij een Mexicaans restaurant, met tortillas die we cadeau kregen van de barman. Dus toen hadden we toch nog een beetje een spannende zaterdagavond, haha.
Gisteren ten slotte was echt een hele leuke dag! Hoewel ik helemaal gaar was dankzij onze niet zo heldere kamergenoot en omdat we om 7 uur opstonden, was het echt een toffe dag! 's Ochtends werden we om 8 uur opgehaald door Ulla en Rick (of nouja, om 8:15, want Ulla is niet zo van het op tijd zijn :)) en gingen we richting de universiteit om alle Zweedse mensen op te halen. Daarna gingen we naar Kaniakapupu, de ahupua'a waar King Kamehameha III z'n zomerpaleis staat. Of wat daar van over is, want het is eigenlijk gewoon een ruine. We kregen een rondleiding van een Kanaka die heel veel van die plek afweet en hij heeft ons verteld waar het paleis voor diende (het was een paleis ter grootte van twee woonkamers, niet heel paleizig volgens Europese maatstaven) en hoe het er ooit ongeveer uitzag. Hoewel de plek nu helemaal begroeit is met bomen en bamboe was het ooit een grote grasvlakte en kon je helemaal over Honolulu uitkijken. Onze taak was om onkruid en bamboe te verwijderen. Op die manier willen ze de grond om het paleis terug krijgen in zijn oude staat en het uiteindelijke doel is om het hele paleis te restaureren. Maar om dat te bereiken zijn ze denk ik nog wel even bezig!
Het was echt een heel indrukwekkende plek en onze gids wist er heel veel over te vertellen. Het is ook een heiau, heilige grond, en daarom moest de meneer, voordat we ons op de paleisgrond begaven, eerst toestemming vragen aan de goden/geesten of we er op mochten komen en schoon mochten maken. Op een gegeven moment moest ik naar de wc, en dat moest ik maar ergens in de bosjes doen, zolang het niet op de grond van de heiau was. Dat zou niet zo beleefd zijn geweest...
Ik heb daar ook een gesprek gehad met Uncle Mel, een oude en hele actieve Hawaiiaan, voor mijn onderzoek. Dat was een heel leuk en interessant gesprek! De dag zelf was sowieso heel bijzonder omdat we op een plek waren die heel veel voor de Kanaka Maoli betekent. Niki en ik bevonden ons echt middenin de Hawaiaanse cultuur! Het is moeilijk om uit te leggen, maar dat was echt heel bijzonder en we werden er als antropologen heel blij van, haha! Het was dan ook een groot contrast met Rick (die Kanaka Maoli is) die heel graag op tijd terug wilde zijn voor zijn Super Bowl feestje! Dat is ook een fenomeen op zich, een beetje te vergelijken met WK-voetbal finales bij ons. Het was heel druk op straat, want iedereen wilde op tijd thuis zijn voor de aftrap. Overal worden er feestjes georganiseerd met veel, heel veel voedsel en bier en dan gaat iedereen gezellig American Football kijken en ondertussen heel veel eten en drinken. Bij ons in het hostel was er ook een 'feestje', waar Niki en ik geprofiteerd hebben van het gratis eten :). We hebben een poging gedaan om de wedstrijd interessant te vinden, maar dat lukte niet echt. Dus toen hebben we nog twee uurtjes op het strand gelegen, voordat de zon onder ging. En tot slot heb ik m'n interview uitgeschreven en aantekeningen gemaakt van alles wat ik geleerd en meegemaakt had die ochtend, daar was ik erg lang mee bezig! Uiteindelijk was het toch nog een redelijk nuttige week voor m'n onderzoek!

Vanavond gaan Niki en ik vieren dat we hier al een maand zitten! En dat zonder ruzie te maken, haha. Gaat echt snel hoor, de tijd! Oh, en ik zou nog vertellen over de mevrouw die volgens ons eten steelt. Dinsdag waren we ineens blikken tonijn en bijna een half brood kwijt, en daar waren we niet echt blij mee. Toen donderdag bleek dat iemand ons pindakaas bijna opgemaakt had vond ik het welletjes dus toen heb ik een vriendelijk en subtiel briefje geschreven, met voor onze kamergenoten de vraag of er van hen ook eten gestolen was en met het verzoek aan de dief of we ons eten terug mochten. Nou gingen we er niet echt van uit dat we eten terug zouden krijgen, maar het ging ons er meer om dat de dief zou weten dat wij wisten dat er eten aan het verdwijnen was. En sinds dat briefje is er niets meer gestolen gelukkig! Nou verdenken wij die mevrouw er van dat ze aan het stelen was, want ze had nooit eten in huis en zij was degene die overdag thuis was. Ik was er bij toen ze ons briefje las en het enige wat ze zei was:' Ja, je moet ook gewoon je naam op je eten zetten'. Dat was volgens haar de oplossing. Niki en ik hadden zoiets van: je weet toch dat jij dat eten niet gekocht hebt en dat het dus niet van jou is? Maar goed, sindsdien heeft ze ineens een kast vol met eten en wordt er van ons niet meer gestolen, dus zijn wij ook weer blij! Tot zover dit spannende verhaaltje :).

Ik ga nu, we gaan een lezing bijwonen over de politieke en soevereine situatie van het Hawaiiaanse koninkrijk, samen met de Zweden. Met Niki gaat het nu trouwens al een stuk beter! We bewegen ons gewoon op hele relaxte snelheid overal naartoe :). Bedankt iedereen nogmaals voor de reacties en tot het volgende blog!

Veel liefs Eefje

Foto's van vanalles en Lanikai Beach

Zo, hopelijk komt alles een beetje beter over met de foto's erbij! De kleuren zijn niet zo goed te zien op de computer, op mijn camera ziet het er allemaal beter uit! Ik hoop dat dat aan de hardware hier ligt! Ik ben er ook achter waarom sommige foto's niet vergroten: die heb ik versleept in mijn bericht tijdens het maken ervan. Dus daar kan ik nu niks meer aan doen. Verder wilde ik nog even vertellen dat ik nu 97 foto's heb gemaakt en dat gratis T-shirt nummer 3 binnen is! Harald, ik heb besloten dat 't jouw souvenir wordt, het is namelijk maat XL en ik kan er in zwemmen. Ben je nu al helemaal blij?

State Capitol

Bij ons binnen in de kamer is het zooo ongelooflijk veel gezelliger dan buiten! Dit zijn trouwens de duifjes waar ik het over gehad heb.
De barakken van Iolani Palace in Downtown Honolulu

Voor mama: kijk, zo gezond eten wij! Op het stickertje staat: Superfood for your heart!

Lanikai Beach. Links op de foto zie je de tuinen van de bescheiden stulpjes die de rijkere Amerikanen/Japanners hier bezitten.De Stille Oceaan bij Lanikai Beach.

'Rabbit' Island en nog een klein eilandje gezien vanaf Lanikai Beach. De echte namen heb ik even niet bij de hand.
Waikiki Beach by night...
...en Eefje-die-sushi-eet-op-het-strand by night.

'Hé kijk, een Nemo-vis!'

Goedemiddag weer allemaal!

Alles goed met iedereen? Hier is alles prima! Sinds gisteren ben ik hier nu drie weken, het voelt aan alsof ik hier al minstens 2 maanden ben! Dat komt waarschijnlijk omdat ik zoveel doe en nog steeds zoveel indrukken te verwerken heb, dat ik niet doorheb dat de tijd zo snel gaat! Bovendien breng ik gemiddeld een 1 dag in de week door met het terugmailen van iedereen en het bijhouden van m'n blog, dus die tijd vliegt ook voorbij. Iedereen weer bedankt voor de berichtjes en de mailtjes!
En een speciale vermelding voor Leonie: bedankt voor je kaart! Jeuj jeuj, ik heb post gekregen in Hawai'i! Toen we gisteren 'thuis' kwamen kreeg ik zowaar een enveloppe in m'n hand gedrukt en toen zei een mevrouw ook nog: 'Yay, someone loves you!' :). De kaart heeft er 5 dagen over gedaan, dus dat valt mee, ik dacht dat het minstens een week zou duren voordat post hier aan zou komen of voordat mijn post in Nederland zou zijn. Ik weet niet hoeveel dagen het scheelt als er wel of geen enveloppe in het spel is, maar volgens Niki scheelt dat tijd. Nu klinkt het net alsof ik heel erg aan het hinten ben naar jullie, haha! Nou, om die hint dan maar af te maken (en om Maartje d'r vraag te beantwoorden), ons adres hier is:

Pacific Ohana Hostel
2552 Lemon Rd
Honolulu
HI 96815
United States

Ik zal, op veler verzoek, niet meer klagen over het feit dat ik de winter nu mis :). Het is op het moment hier heel zonnig en ongeveer 27 graden, dus ik hou m'n mondje! Verder beloof ik dat ik helemaal heel terug zal komen, of ik zal het in ieder geval proberen! En Marleen en Mo: ik zal kijken of ik nog een keer op het Office of Hawaiian Affairs kom en of ik dan de knappe meneer kan ontvreemden! Maartje, met een doos chocolade maak je mij en Niki altijd blij! Amerikanen weten toch wel dat wij geen koeien verwerken in de chocola? Oh, en ik heb er ook nog niet veel van gemerkt dat de chocolade hier niet lekker is, maar dat komt misschien omdat ik het vooral heb gegeten terwijl het verwerkt was in een muffin, (echt de meest lekkere) brownie (ooit) of chocolademelk. Lekker hoor!
Harald, heb je al veel rondjes geschaatst? En misschien moet je volgende keer aan Suzanne vragen of ze je helpt met de computer, ze schijnt een vriend te hebben die er heel veel van afweet :).
Oh en George: dat is toch zo, dat mannen van oorlog houden? Waarom zouden ze deze anders voeren?! :P Het fijne weet ik er ook niet van, Freud heeft hier vast wel iets moois over geschreven, ik verwijs je even naar hem door.

Verder gaat hier alles heel erg goed, ik begin echt al te wennen aan het leven hier! Nouja, min of meer dan. Ik mis nog wel een beetje de avond-activiteit, die is niet zo groot bij ons. Meestal komt het neer op dagboek schrijven, aantekeningen maken en lezen (Mo, je boek heb ik vorige week uitgelezen, was leuk!) en dan om elf uur naar bed! Ik ben echt elke avond best moe, sta er helemaal versteld van. Het onderzoek loopt ook wel redelijk, hoewel ik voor m'n gevoel wel meer zou moeten doen. Maar gelukkig heb ik nog 2 maanden en komt de Service Learning er aan! Ik zal meteen even uitleggen wat dat inhoudt.

Service Learning is een soort van programma van activiteiten dat Ulla samen met een collega en vriendin hier opgezet heeft. Studenten van allerlei studies mogen er aan meedoen om punten te verdienen en ze mogen de uren die ze besteden aan de activiteiten ook opgeven voor hun sociale dienstplicht (daar schijnen ze hier aan te doen). De activiteiten die we doen zijn altijd in het weekend en spelen zich af op een zogenaamde 'ahupua'a.' Een ahupua'a is een strook land die loopt van in de bergen tot in het water. Alles wat de inheemse Hawaiianen nodig hadden/hebben om te kunnen overleven is te vinden in die strook land en in het water en het rif. Tijdens de activiteiten van de Service Learning gaan we Hawaiianen helpen met het schoonmaken van verschillende plaatsen binnen zo'n ahupua'a terwijl zij ons onder andere bekend maken met de traditionele manier van land- en watergebruik. Voorbeelden van activiteiten zijn het schoonmaken van een visplaats of het herplanten van limu (zeewier). Ik ben echt heel benieuwd hoe dat allemaal gaat zijn en ik heb er ook best veel zin in! Bovendien is het een goede manier om mensen te leren kennen en om mensen te interviewen.

Sinds vrijdag hebben we niet heel veel spannends gedaan. Zaterdag zijn we naar Lanikai Beach en Kailua Beach geweest aan de windzijde van het eiland. Niet dat het enorm stormde daar, maar er was wel steeds een redelijk windje. Ik hoop dat jullie het ook kunnen zien op de foto's, maar Lanikai Beach was echt heel erg super enorm mooi! Hopelijk heb ik zo een beetje goed uitgedrukt hoe mooi ik het vond :). Een heel turquoise zee, met heel zacht en wit zand en het was, op het stukje waar wij lagen, helemaal niet druk. Bovendien hebben we twee schildpadden gezien! Echt heel mooi! Ik lag rustig op m'n handdoekje, toen Niki ineens riep: 'Eefje, moet je kijken!!' Ik dacht dat ik minstens walvissen ging zien, zo enthousiast was ze aan het roepen. Dus ik draai me om en toen zag ik iets bruinigs in het water drijven met een hoofdje, onze eerste zeeschildpad! En een half uurtje later ofzo zagen we een tweede! Ik kon er geen foto's van maken, want voordat we het wisten waren ze alweer verdwenen onder water (even een vooroordeel onderuit helpen: schildpadden zijn dus niet langzaam). Dus dat was een hele geslaagde dag. Jammer was wel dat we in totaal 3 uur hebben gereisd ofzo, maar dan hadden we ook wat! Later op de avond moest ik denken aan m'n binnenlands leeronderzoek in Drenthe, toen Niki en ik in de dierentuin in Emmen naar een zeeschilpad stonden te kijken. Toen kwam er een jongetje binnen die riep: 'Hé kijk, een Nemo-vis!' En hoera, nu hebben we een Nemo-vis in het echt gezien! :D

Zondagochtend zijn we naar een Canoe Fundraising Race geweest voor het Waikiki Community Center. Het was een soort van toernooi tussen allemaal kano-teams die dus geld inzamelden voor het buurtcentrum. Het was heel leuk om te zien, vooral omdat er gekanoed werd in 'traditionele' kano's. Niet dat ze oud waren, maar het waren kano's met een soort van balans-ding aan een kant en er werd met een stuk of 6 mensen gepeddeld. Hier doen heel veel mensen het en het is ook echt iets dat afstamt van de Hawaiiaanse cultuur. Maar het ging meer om het wedstrijdelement dan om de culturele kant van de kano's.
Aan het eind van de ochtend hebben we een heel leuk gesprek gehad met een 'native Hawaiian'. Heel veel mensen hier beginnen tegen ons aan te praten omdat we Nederlands spreken en dan willen ze dus weten wat we hier doen enzo, dat is wel makkelijk voor ons om een gesprek op gang te krijgen! Want zodra we vertellen dat we onderzoek doen naar de native Hawaiian sovereignty movement beginnen ze (tot nu toe) meteen enthousiast te vertellen. Deze meneer had wel een heel indrukwekkend verhaal: hij had 10 jaar in de gevangenis gezeten voor overvallen en drugshandel (onder andere) en daarna nog eens 2 jaar in een afkickkliniek gezeten vanwege drugs- en alcoholverslaving, en nu was hij aan het studeren aan de universiteit! Echt heel knap! Er zijn hier heel veel Hawaiianen verslaafd aan de drank en een bepaalde drug, 'ice' genaamd. Dat is 1 of ander zuivere vorm van 't een of andere goedje en is hier op Hawaii uitgevonden. Het is nu langzamerhand de westkust van de VS aan het veroveren en volgens de meneer zou het ook binnenkort wel in Nederland opduiken. Het is heel erg sterk en zorgt ervoor dat je ongeveer 6 dagen niet hoeft te slapen. Daarbij komt dat het je hersenen aantast, zodat je op een gegeven moment begint te hallucineren en tegen jezelf begint te praten. Ik weet niet of jullie je het nog kunnen herinneren, maar in 1 van mijn eerste berichten had ik het erover dat heel veel mensen hier nogal de weg kwijt zijn. Dat komt dus door dat ice. Veel Hawaiianen zijn verslaafd omdat ze een armoedig bestaan leiden: ze hebben geen geld, geen huis en geen baan. Daarvan geven ze de 'caucasians', oftwel de Amerikanen de schuld, omdat die hun land en cultuur verwoestten.
Dat was dus een best heftig gesprek, wel heel interessant en ook nog nuttig voor m'n onderzoek! En daar was ik tenslotte voor gekomen. Daarna hebben we 's middags lekker niks gedaan, gewoon een beetje gehangen op onze kamer voor het eerst in 3 weken! Nouja, stiekem heb ik aantekeningen gemaakt van het gesprek, maar dan lekker op m'n gemakje :).
's Avonds hebben we (heel slecht) eten gehaald bij de Burger King. We moeten nog steeds een keer Hawaiiaans gaan eten, maar dat komt er maar niet van.
Gisteren hebben we alle informatie die we van the Office of Hawaiian Affairs hadden gehad gelezen, zodat we vragen kunnen beantwoorden en nieuwe vragen kunnen stellen. Al met al zijn we daar een uur of 3/4 mee bezig geweest. Daarna zijn we naar de universiteit gegaan, waar we een film hebben gekeken over de Kanaka Maoli, die we ook weer gehad hebben van OHA. Dat was heel interessant, hoewel we het meeste al wisten. Als ik weer thuis ben mogen jullie de film ook bewonderen, leuk he?! En tot slot hebben we gisteren weer eens sushi gehaald en op het strand verorberd. We hebben een hele goedkope sushibar ontdekt waar je sushi af kunt halen. Tot nu toe is dat m'n favoriete 'diner', sushi eten op het strand bij zonsondergang! Volgens ons is het een gat in de markt en gaan we ook zo'n ding beginnen in Leiden/Zeeland!

Verder wilde ik nog even vertellen dat de mensen hier heel grappig zijn, voornamelijk omdat ze hun hersenen niet gebruiken! Even een paar voorbeelden:
Afgelopen donderdag toen we naar de bioscoop gingen betaalde Niki onze kaartjes en ik stond ernaast. Vraagt de cassière heel serieus: 'Mag ik haar (mijn) ID even zien? Of bent u (Niki) haar moeder?' Daar moesten we zo hard om lachen, ondanks dat we allebei natuurlijk een beetje beledigd waren. Dat betekent dus dat ik er uitzie als 15 en dat Niki er uitziet alsof ze minstens 30 is, haha! Misschien moet ik volgende keer make-up opdoen en niet m'n lichtblauwe trui en korte broek aantrekken :).
Sinds zondag slaapt er een nieuwe mevrouw in onze 'dorm', die twee weken weg was geweest en daarvoor op mijn bed sliep. Ze is sowieso al grappig omdat ze overal 'yeah?' achter zegt, op zo'n Indiase manier, maar door d'r gebrek aan intelligentie is ze nog grappiger! Ze hoorde Niki namelijk praten (Niki komt uit Engeland en ze praat dus Engels, geen Amerikaans) en vroeg vervolgens of Niki uit Londen kwam. Blijkt dat ze nogal geobsedeerd is door het Engelse koninklijke huis, haha. Ze stelt steeds allemaal vragen, of Niki prins William en Harry weleens heeft gezien, en waar ze dan wonen, en dat het echt fantastisch moet zijn om in een kasteel te wonen, en of Buckinham Palace een kasteel is en waar prins Charles dan woont enz. enz. Niki heeft al twee keer verteld dat we uit Nederland komen en niet uit Engeland, maar dat schijnt ze niet op te vangen.
Gisteren zat die mevrouw ook in de keuken terwijl wij aan het eten waren. Ze was noodles aan het eten en op een gegeven moment vroeg ze aan Niki: 'Do they have (een bepaald merk) noodles in London, yeah?' Niki zei van niet, zegt ze: 'Oh, only spaghetti then, yeah?' Niki liet haar maar in die waan. Op dat moment moest ik al moeite doen om niet heel hard te gaan lachen, maar dat werd nog erger! We waren in het Nederlands aan het praten, toen ze ons onderbrak: 'What kind of language do you speak?' Wij: 'Dutch'. 'Oh, that's the language princess Di used to speak, yeah?' Toen moest ik echt heel erg m'n best doen om heeeel geinteresseerd naar de tv te kijken! Niki heeft haar toen nog maar een keer uitgelegd dat wij uit Nederland komen en dat we daar Nederlands spreken, en dat prinses Diana Engels sprak ('Oh, yeah, but really proper, yeah?').
Misschien moet je er bij geweest zijn om het grappig te vinden, maar ik vond dat ik dit toch even moest vertellen :).
Ook hebben we een 'vriend' gemaakt, een jongen van 20 die timmerman is en die erg dringend op zoek was naar vrienden. Hij vraagt steeds of we met hem leuke dingen willen gaan doen en komt elke dag een praatje maken. Hij is heel vriendelijk en een hippie-aanhanger, haha! Meestal is hij ook meer in gesprek met ons dan wij met hem, maar dat mag de pret niet drukken!

Zo, nou, dat was wel weer zo'n beetje m'n update! Hopelijk heb ik jullie een beetje vermaakt! Straks zal ik nog foto's posten, hopelijk worden jullie er niet te jaloers van! Dat krijg ik wel vaak te horen trouwens, dat mensen jaloers zijn. Moeten jullie niet doen hoor, dat is niet goed voor jullie ;).
Iedereen heel veel succes met alles en leuk dat jullie nog steeds zo fanatiek mailen en berichtjes achter laten! Tot snel!

Veel liefs Eefje

P.S. Wie hebben er nou allemaal hun rijbewijs gehaald? Patrick, waar is je mailtje? :) En Marleen: zijn alle jongens nu heel patserig aan het doen met hun rijbewijs? Oh, en ik ben voor een volkswagen-huisbusje, dat is leuker dan een Mercedes ;)!