Heel, heel veel!

Aloha iedereen!

Poeh, ga er even voor zitten, want het gaat denk ik nogal een verhaal worden! Hopelijk valt internet niet tussendoor weg, daar heeft het systeem hier namelijk nogal eens last van. En er is op deze computer geen mogelijkheid om dingen op te slaan in Word ofzo, dus duim duim...

Weer bedankt voor de reacties! Ik zal even wat vragen beantwoorden. Leuk zeg, kan ik als 'deskundige' optreden over de Hawaiiaanse samenleving, haha.
Mo, ik heb nog geen haaien gezien! Ze leven hier wel, van het weekend vertelde een meisje dat een vriend van haar tijdens het duiken een witte haai en een tijgerhaai had gezien. En je kan ze hier ook wel bekijken, in aquaria en met van die kooi-duiken, maar die zijn duur en dat kan ik ergens anders ook nog wel doen. Dus de haaien laat ik even voor wat ze zijn!
Erik: de mensen hier zijn echt ontiegelijk christelijk en dat is ook te zien aan het aantal kerken. Echt, ik denk dat ze er alleen in Honolulu al minstens honderd hebben. Vanmorgen zaten we in de bus naar Waimanalo en toen reden we op een weg waar 6 kerken naast elkaar stonden! Drie baptistische, een methodistische, een christelijke (ja, ik weet het, nogal dubbelop) en een pentacostaliaanse (geen idee hoe dat in het Nederlands heet) kerk. Het was net een religieus winkelcentrum! En ik heb ook nog een lutherse kerk gezien en een tempel die Emanu-el heette (joods?). Naast de christelijke godsdienst zijn er ook heel veel boeddhisten, hindoeisten en wie weet wat nog meer, door de Aziatische immigranten die hier wonen. Oh, en ik heb niet m'n schoenen uitgetrokken de vorige keer, dat was niet nodig gelukkig.
En voor Anneke: jazeker hebben ze hier archeologen! Die worden hier door de Kanaka Maoli of 'gebruikt' om aan te tonen dat een bepaald stuk grond een site is waar vroeger Hawaiianen woonden, of ze worden door hen uitgescholden (understatement) omdat ze juist aantonen dat iets niet Hawaiiaans is of omdat ze werken voor musea en de gevonden artefacten aan hen geven. Dus echt prettig werken is het niet als archeoloog. Er is nu ook een wet aangenomen dat, net als in Nederland, bij iedere bouwput een archeoloog aanwezig moet zijn om vondsten in kaart te brengen en dergelijke. Gisteren heb ik trouwens echte petroglyphen gezien uit de periode van 1100 tot 1400 jaar voor Christus, gaaf he!? (Petroglyphen zijn uitgehakte rots'tekeningen', ik heb er een foto van, ik zal kijken of ik hem straks kan posten!) En het paleis van Kamehameha III was nog niet heel oud, ik denk 150 jaar ofzo. Maar omdat alle flora hier heel hard groeit en de Kanaka Maoli heel lang niet bezig zijn geweest met hun cultuur (o.a. door onderdrukking van de V.S.) is het paleis helemaal overwoekerd en uit elkaar gevallen. Daarom ziet het er uit alsof het eeuwen oud is. Op het moment zijn er meerdere Hawaiianen die zichzelf koning noemen. Dat baseren ze dan op hun stamboom en aan de hand daarvan claimen ze vanalles. Bovendien richten ze allemaal een groep/organisatie op die de soevereiniteit van Hawai'i terug probeert te krijgen. Het is nogal ingewikkeld, maar geen van die koningen wordt hier echt serieus genomen, niet door de staat en niet door de Kanaka Maoli.

Verder nog wat reacties: Sanne, ben je alweer beter? En hoe is het met de rest van de familie? Ik zal trouwens proberen het aantal moeilijke namen/woorden te beperken, maar dat wordt moeilijk denk ik. Heb zelf ook problemen met het onthouden van namen, zowel van plaatsen als van personen. Maar de mensen hier kunnen mijn naam ook niet onthouden of uitspreken, dus dan staan we quitte :). Amanda, ik heb hier m'n eigen 'Temptation Island', maar ik wil wel mee kijken hoor! Nouja, ik heb hier in ieder geval m'n island, de temptation is nog ver te zoeken. Ik ben vorige week wel mee uitgevraagd door onze 'vriend' uit Massachussetts, jaja...Maar ik heb duidelijk doch vriendelijk 'nee' gezegd op zijn vraag of ik mee uit eten wilde. Ik wist z'n naam niet eens en ik zou ook niet weten waar ik het met hem over zou moeten hebben, behalve dan over timmeren en hippies (hij is een 20-jarige hippie timmerman, dus...). Dat was dus niet echt een verleiding, haha. Oh, en trouwens: sindsdien hebben we hem niet meer gezien of gesproken, dus we snappen nu ook waarom ie daarvoor steeds langskwam met eten enzo. Tot slot: Niki heeft ook een site, maar daar staat helemaal niks op, dus het is nutteloos om dat adres door te geven :).

Goed, nu al m'n belevenissen. Maandag begon met een lezing van Keanu Sai over de Hawaiiaanse soevereiniteit. Het was heel erg interessant en ik kon het heel goed gebruiken voor m'n onderzoek! Daarna heb ik ook meteen een afspraak met hem gemaakt voor een interview. Hij is trouwens de neef van de acteur Keanu Reeves, ze zijn allebei naar hun opa vernoemd. Was ie zelf heel blij mee, dus ik dacht: laat ik het even mee delen. Doe er mee wat je wilt :). Maandagochtend en de rest van de middag waren gereserveerd voor het sturen van mailtjes en het maken van blogjes. Ohja, en voor het in de bus zitten, want dat duurt nog steeds heel erg lang!
Dinsdag zijn we begonnen met het kijken naar een demonstratie of show van allerlei Pacifische dansen, waar jullie de foto al van gezien hebben. Was dus ook weer onderzoekgerelateerd, met wel leuk om te zien! Daarna zijn we naar het cultural center van het Royal Hawaiian Shopping Center geweest, om informatie te krijgen. Dat konden we niet vinden. Wel hebben we een grote groep bejaarden gezien in een kring met ukulele's, die met z'n alleen een liedje murmelden. Dat was heel grappig om te zien! Aan de andere kant van het centrum zat een groep mensen Hawaiiaanse quilts te maken. Niki en ik hebben besloten dat we dat gaan doen, de ultieme participatie observatie gelegenheid! Jaja, ik mag quilts gaan maken voor mijn onderzoek! Dat vond ik beter dan te leren hoe ik ukulele moet spelen, zag er toch net iets belachelijker uit. 's Middags was niet zo boeiend, toen heb ik foto's gepost op m'n blog, mailtjes van begeleiders en toekomstige respondenten gelezen en informatie gezocht over de lestijden van het culturele centrum. Toen ontdekte ik dat er iedere woensdagmiddag lei-les is! Hoera! Oh, en 's avonds zijn we weer eens naar de film geweest, King Kong deze keer. De film begon heel goed, maar na 2 uur had ik zoiets van: gaan zie die aap nou nog vangen of hoe zit het? Het goede acteerwerk en de mooie beelden konden daar niet zoveel aan veranderen. Bovendien werd het aantal scenes met enge, reusachtige, gruwelijke, vleesetende beesten met de minuut groter. Na 30 minuten had ik de boodschap van het verlaten eiland met een vreemd ecosysteem wel begrepen, maar regisseur Peter Jackson was daar nog niet helemaal van overtuigd. Omdat we niet zeker wisten hoe laat de laatste bus ging, we toch maar 1 dollar hadden betaald en de film dus langdradig werd na 2 uur, zijn we maar weggegaan. En we moesten natuurlijk ook op tijd in bed liggen :).
De woensdag begon belabberd. Na een lange busrit richting Downtown zouden we samen met de Zweden een bezoek brengen aan het Department of Hawaiian Homelands (DHHL). Kwamen we daar aan, was er geen Zweed te bekennen! Ik weet niet of het bezoek nuttig was geweest voor m'n onderzoek, maar ik was er nou toch, dus ik had het graag gezien. Maar helaas, de Zweden waren onvindbaar. Om onszelf te troosten hebben we maar een $1,- muffin gehaald ter grote van een flinke appel en toen zijn we op weg gegaan naar het Royal Hawaiian Shopping Center voor de lei-les! Het was maar een uurtje, maar het was wel heel tof! En helemaal gratis. Dus ik ben nu een kei in het maken van lei's, zie het resultaat op de foto. We zaten gezellig tussen de oudere Amerikaanse beppers en Japanners die geen Engels konden.
Daarna zijn we op weg gegaan naar the Hawaiian Kingdom Government omdat ik nog wat vragen had over hun plannen en daar wilde ik eigenlijk wel antwoord op! Na (alweer) een lange busrit en een stuk lopen bleek het staatshoofd niet aanwezig te zijn vandaag...beetje jammer! Maar we konden donderdag terugkomen, dan was ze er wel, werd ons verteld. Prima!
Donderdagochtend had ik m'n interview met Keanu Sai, wat erg interessant was en 1,5 uur duurde! Ik heb echt heel veel geschreven en 's avonds moest ik er tijdens het uitschrijven nog veel meer bijschrijven! Ook heb ik via hem nog twee mensen die ik kan interviewen, handig! 's Middags voor de tweede keer naar staatshoofd Mahealani gegaan. Toen we aankwamen liep ze net de trap af naar buiten, dus we raakten al in paniek (nee nee nee nee, niet weggaan!). Maar ze moest alleen even dringend een telefoongesprek voeren. Nadat ze dat gedaan had werden we weer ontvangen alsof we goede bekenden waren (een knuffel en een kus) en heb ik voor het eerst een interview op een parkeerplaats gehouden. En ik heb ook met haar een interviewafspraak, dus das mooi! Tot slot heb ik die dag samen met Niki onze presentatie voor de Zweedse studenten voorbereid. Hun docent had ons gevraagd of we wat wilden vertellen over ons onderzoek, omdat zij dat ook moeten gaan doen en ze hebben zoiets nog nooit gedaan. En natuurlijk wilden wij wel onze ontelbare onderzoekservaringen met hen delen ... ;).
Vrijdag bestond voornamelijk uit het geven van de presentatie, die bar weinig voorstelde. Er waren in het begin maar 3 Zweden en hun docent Ulf. Beetje jammer was dat, dan heb je ook niet echt het idee dat je voor een enthousiaste groep mensen zit te vertellen. Dus we hebben onze voorbereiding maar gelaten voor wat het was en gewoon een beetje verteld wat onze opleiding inhoudt en hoe ons onderzoek er uitziet. Ze hadden ook niks te vragen, de enige die echt iets vroeg was Ulf. Dus na een uurtje waren we al klaar! Vonden wij ook niet zo erg, want we hadden U'ilani voor de presentatie gesproken en toen hadden we afgesproken om naar het strand te gaan. Dat ging uiteindelijk niet door dus toen was de rest van de dag een beetje saai.
Wel hadden we met U'ilani afgesproken om naar de Dole-plantage te gaan. Toen we vertelden dat we daar heen wilden bood ze meteen aan om mee te gaan en ons te brengen. Super gezellig!

Zaterdagochtend hebben we helaas voornamelijk in de bus besteed. We gingen voor de service learning naar Ewa Beach, One'ula Beach Park, om limu (zeewier) te planten. Om 8:15 uur namen we de bus, rond 11 uur zijn we bij Ewa shopping center uitgestapt...De bussen hier rijden zo ontiegelijk langzaam omdat er om de 50 meter een bushalte is, met tussendoor nog een aantal kruispunten. Bovendien was het Pro Bowl in Aloha stadion, een American Football evenement waar veel mensen heen gingen. Dus het was druk in de bus en op de weg. Ik denk dat het maar 40 tot 50 kilometer is van Waikiki naar Ewa-beach, maar toch deden we er bijna 3 uur over. Ik werd er verre van blij van en we begonnen ons een beetje schuldig te voelen, want het limu planten begon om half tien en Ulla zou ons ophalen bij een bepaalde halte.
Nadat we waren uitgestapt en een bericht achter hadden gelaten op Ulla's mobiel hebben we nog een half uur op haar gewacht. Rond half twaalf/kwart voor twaalf kwam ze ons uiteindelijk ophalen. Ons schuldgevoel was ondertussen enorm, maar Ulla was alleen maar heel erg blij dat ze ons gevonden had! Bovendien vertelde ze dat de groep toch maar heel weinig gedaan had, omdat de organisatoren van de activiteit heel veel verteld hadden (als Hawaiianen eenmaal beginnen te vertellen blijven ze echt bezig). Dus toen was ik best opgelucht! En eenmaal op het strand werd ik helemaal blij, het was echt heel mooi! We werden echt heel hartelijk ontvangen weer, het maakte ze helemaal niet uit dat we bijna geen werk zouden doen. Ze waren al heel blij dat we gekomen waren en begonnen meteen vanalles uit te leggen over de culturele en ecologische waarde van limu en hoe het gepland werd. Uiteindelijk heb ik 1 strengetje met zeewier gevlochten en toen gingen we lunchen (super lekker eten, heel veel en warm!). Ik ben maar 1,5 uur op het strand geweest ofzo, maar het was echt super! De hele busrit was vergeten. Hele mooie omgeving, vriendelijke mensen, lekker eten en we hebben ook nog 'gespeeld' met Keahi, de kleindochter van Ulla. Of nouja, Niki heeft achter d'r aangerend om 'r in de gaten te houden :).
Daarna werden we door Linda, 1 van de organisatoren, naar Pearlridge gebracht. Dat is het winkelcentrum van Pearl City en daar hadden we afgesproken met U'ilani. Die Linda moest daar toch heen om Mike, een blanke Kakana Maoli (heel vreemd), thuis te brengen. In de auto werden we echt helemaal overspoeld met diepe gespreksonderwerpen en heel veel info. De zoon van die mevrouw was namelijk eind december overleden tijdens het duiken, op 18 jarige leeftijd. En dat moest ze allemaal even kwijt denk ik. Het ging helemaal over visioenen, en liefde voor het land en het leven en de oceaan en dat ging zo maar door...tot op het moment dat ze ons afzette. Nogal heftig dus. Tussendoor zijn we nog bij die Mike naar binnen geweest om z'n schilderijen (heel mooi) en bijzondere boom-die-dood-was-door-urine-besproeiing-maar-nu-weer-in-bloei-stond te bekijken. De mensen hier zijn echt heel spiritueel en ze zien overal voortekenen en ze hebben allemaal visioenen. Heel bijzonder, ik sta er zelf niet zo voor open maar ik geloof wel dat zij dat allemaal kunnen zien. Wel vreemd voor iemand die uit Zeeland/Nederland komt, ken daar bar weinig mensen die 'last' hebben van visioenen enzo.
Maar goed, zaterdagmiddag zijn we met U'ilani naar de Dole-plantage (van de ananassen) geweest. Het was heel gezellig en we hebben door een tuin gelopen met allerlei inheemse en niet-inheemse planten en een rondleiding gedaan met een treintje over de plantage. Het was heel leuk om eens te zien, maar niet heel bijzonder. Wel heel gezellig! Oh, en ik heb een stuk ananas gegeten dat gedoopt was in chocola, hmmm!!! 's Avonds zijn we naar Sunset on the Beach geweest, op het stuk strand bij ons om de hoek. Daar laten ze om het weekend 's avonds films zien en is er muziek en er staan een paar tentjes met eten. Heel leuk en heel druk! Zaterdag hebben we een stuk van Batman Begins gezien en daarna zijn we vroeg naar bed gegaan.
En dan was er nog zondag, gisteren. Om 5:30 uur zijn we opgestaan want U'ilani zou ons om 6:00 uur ophalen om naar Makua Valley te gaan. Eigenlijk zou er een andere activiteit zijn voor service learning, maar omdat er vervoersproblemen waren ging dat niet door. Toen hebben we gevraagd of we met U'ilani mee mochten naar Makua Valley, aan de noordwestkant van het eiland.
Rond half acht waren we daar. Er waren best veel mensen en we moesten ons voorstellen in een kring met mensen. Dat leer ik hier dus ook wel, mezelf voorstellen en presenteren aan vreemde mensen. Daarna werd er gebeden en begon er een kleine rondleiding door de vallei. Er werd trouwens in deze vallei gewerkt omdat het leger deze plaats gebruikt voor life-shooting-training (ofzo), maar de Kanaka Maoli zijn hier tegen. Archeologisch bewijs heeft aangetoond dat hier lang geleden een grote gemeenschap Hawaiianen leefde en daar landbouw bedreef en aan het strand viste. Deze plaats heeft dus veel culturele waarde voor de Hawaiianen en ze willen de vallei herstellen en weer in gebruik nemen. Maar het leger ligt dwars want zij zeggen dat ze per se daar moeten trainen.
Maar goed, de rondleiding begon dus. Eerst moest er toestemming gevraagd worden aan de voorvaderen en de goden om de vallei binnen te komen en daarna liepen we naar een altaar, waar mensen offers konden brengen als ze dat wilden. U'ilani had in de auto een lei gemaakt van ti-bladeren en varens en de heeft ze daar neergelegd. Daarna werd er heel veel verteld over de vallei en wat ze allemaal van plan zijn (zoals ik al zei, als Hawaiianen eenmaal beginnen te vertellen houden ze niet meer op). Tot slot hebben we 2 uur gewerkt: 1 uur onkruid wieden bij een waterbron en 1 uur vuilnis opruimen op het strand.
Ook deze plek was weer heel mooi en heel stil! Jammer dat het de hele tijd bewolkt was en dat het regende, maar dat drukte de pret niet! Ik was wel heel moe na deze ochtend, vroeg opstaan en met m'n bergschoenen door het zand banjeren kosten veel energie ;). Oh, en onderweg hebben we ook heel veel dakloze mensen gezien die in tentjes op het strand leven. U'ilani vertelde dat het gemeenschappen zijn van Kanaka Maoli die besloten hebben om te leven van het land dat eigenlijk van hen is, maar volgens mij zit er ook wel een minder romantische kant aan en zitten er heel was niet vrijwillige daklozen tussen. Was wel een groot contrast met Waikiki en Honolulu.
Rond 12 uur waren we klaar en toen zijn we terug gegaan naar Honolulu. We hebben pogingen gedaan om Hawaiiaans te eten (U'ilani wist een restaurant) maar dat was helaas dicht. Dus toen hebben we 'thuis' gelunched en zijn we daarna op het strand gaan liggen. Eindelijk weer eens een keertje! 's Avonds hebben we op het strand gegeten, gehaald bij 1 van de tentjes die op het strand stond. Ik had een maaltijd met noodles, rijst, pastasalade, een flinke hamburger, veel BBQ-kip en een loempia met banaan. Heel erg lekker! En weer een keer fatsoenlijk vlees gegeten! Daarna hebben we de film 'Spanglish' gekeken op het strand en zijn we naar bed gegaan.
Vanmorgen weer vroeg opgestaan om naar Waimanalo te gaan. Daar zouden we samen met de Zweden de Nation of Hawai'i bezoeken, een gemeenschap die in de buurt van Waimanalo woont in eigen gebouwde huizen. Eerst waren ze een groep die ook op het strand leefde (zie hierboven) maar ze zijn uiteindelijk naar het bos verhuisd. Was best indrukwekkend om te zien. Ze zijn ook een organisatie die 'vecht' voor de soevereiniteit van Hawai'i, alleen ben ik niet zo'n fan van de manier waarop ze dat doen. Het is vooral gebaseerd op haat en rascisme. De man die aan ons vertelde over de groep had het er de hele tijd over dat hij tegen rascisme was en dat de Amerikanen rascistisch waren tegenover hen. Maar even later stond ie een uur te verkondigen dat alle Amerikanen arrogant, dom, onwetend, lui enzovoorts zijn. Dus wat hij stond te verkondigen kon ik niet helemaal serieus nemen, hoewel het wel weer heel bruikbaar is voor m'n onderzoek!

Sjonge, tis wel weer een heel lang verhaal geworden. Ik hoop dat het leesbaar is! Het was in ieder geval weer een goede week, heel nuttig en leerzaam en ik heb heel veel gezien! Hopelijk blijft dat zo, maar dat zal wel lukken ;). Ik ga er nu maar een eind aan breien, het is al 19:00 uur en ik heb honger. Iedereen weer veel succes en plezier met alles, bedankt voor de reacties (als je nog geen reactie achter hebt gelaten: wel doen he!?) en tot blogs! Foto's volgen hopelijk snel!

Veel liefs Eefje